Mga Laro Noong Bata Ako

Mga Laro Noong Bata Ako

Noong unang panahon ay hindi pa masyadong sikat ang mga teknolohiyang nagagamit natin ngayon. Kung ano ang nakikita, yun lang ang ginagamit at nakukuntento na. Natural kasi sa mga bata ang hilig nila sa laro. Ewan ko ba’t sa tingin ko ay hindi nakukumpleto ang araw nila kapag hindi nakakapaglaro. Ang paglalaro ay isa sa mga paraan upang mapasaya ang mga bata. Tuwing nakaka-kita ako ng ilang batang naglalaro ay naaaliw ako at nakakaramdam ako ng tuwa, kusa na ring bumabalik ang aking nakaraan. Naaalala ko pa na parang kahapon lang ang madalas kong paglalaro sa dating eskwelahang pinapasukan ko, tumbang preso ang palagi naming nilalaro ng mga dati kong kaklase  kapag oras ng resses. Madalas pa nga kaming pagalitan ng guro dahil basang-basa na ng pawis ang mga likod namin at wala pa kaming dalang ekstrang damit. Hindi lang sa paaralan natatapos ang aking paglalaro, pagdating sa bahay ay ang mga kapatid at pinsan ko ang kasama ko sa paglalaro. Habulan ang una naming nilalaro, malawak kasi ang bakuran ng lola namin kaya’t nakakapaglaro kami ng maayos doon nang walang nasisirang kahit anong bagay. Minsan naman ay agawan-base, masaya kasi itong laruin lalo na’t hindi nawawala ang tawanan. Bukod sa naaaliw tayo sa paglalaro ay ang tuwang nadarama at tawanang nagaganap ay ang pinakamasarap na parte ng paglalaro. Paborito ko yung patintero kasi palaging may nag-aaway sa larong yun, ayaw kong isipin mo na sadista ako ngunit naaaliw kasi ako sa pagiging referee ng mga nag-aaway, ako ang palaging pumapagitan upang hindi matuloy ang namumuong bangayan ng magkabilang kampo. Ang mga laro noon ay ang isa sa pangunahing dahilan kung bakit nakakakilala tayo ng ibang tao at nakakabuo ng pagkakaibigan. Napapatibay din nito ang relasyon ng kahit sino. Kapag walang kuryente, sa halip mainis ay sumasaya pa kami ng mga kapatid ko kasi nalalaro namin ng mabuti ang taguan, mas matagal kasi makita ng taya ang mga nagtatago kapag wala talagang ilaw. Nagiging mas malaking hamon sa taya ang paghahanap sa ibang manlalaro. Lilituhin naman ng mga manlalaro ang taya upang mahirapan ito sa paghahanap. Hindi parin nawawala ang tawanan sa kahit anong laro. Kapag walang pasok, pagkatapos gawin ang mga asignatura ay pinapayagan na kaming maglaro, tumbang preso ang nilalaro namin. Sa tingin ko ay nakaugalian na talaga ng mga Pilipino ang larong-kalye. Ang mga bata noon magpa-hanggang ngayon ay nilalaro pa rin ito. Nakakaugalian na itong laruin mga bata kapag walang ginagawa. Napapaisip tuloy ako, dahil sa modernisasyong tinatamasa ng ating mundo ngayon nagiging mas moderno na rin ang nilalaro ng mga bata. Sa halip na naghahabulan at nagtatawanan sa bakuran ang mga bata ay naroon na sila sa loob ng kwarto at naglalaro ng kompyuter nanghihinayang tuloy ako’t hindi nila mararamdaman ang sayang hatid ng paglalaro sa labas. Ang kapatid ko nga na dati rati’y tinuturuan ko ng larong chinese-garter ay hindi mo na mapipilit na lumabas upang sumali sa mga larong pambata. Nakaharap na lamang siya sa kompyuter at doon naglalaro. Umiiba na kasi ang mga ugali ng tao,nangangamba tuloy ako na baka mababago na nito ng  tuloyan nito mga naka-ugalian at darating ang panahon na mawawala na lamang na parang bula ang mga laro na dati’y kay saya nating ginagawa. Nakakatakot isiping magiging isang magandang ala-ala na lamang ang lahat. Iyan dapat ang iwasan nating mangyari dahil ang larong-pambata ay mabuti rin namang ihersisyo. Nasasanay kasi ng paglalaro ang isip, mahilig din kasi akong maglaro ng mga manika at masasabi ko talaga na napapalawak talaga nito ang imhinasyon ng isang bata. Bukod dun’ ay marami pang ibang mabuting naidudulot ang paglalaro. Maisaisip sana natin ang kahalagahan ng paglalaro, hindi lang kasi ang aliw at tuwang nadarama ang importante dito mas malaki kasi ang mawawala sa atin kapag tuloyang mawala o maglaho ang mga larong kinagisnan ng mga ninuno natin. Dahil kasi sa mga larong nabanggit ko ay nakilala ko ang mga taong naging matalik kong kaibigan hanggang ngayon. Nakakilala ako ng mabubuting tao dahil na rin ditto kaya’t malaki ang pasasalamat ko dahil may mga ganitong laro akong nakagisnan. Ang mga alaalang nabuo habang naglalaro kasi ang nagbibigay ng mas malalim na kahulugan dito. Kaya’t importanteng-importante para sa akin ang mga larong pambata o larong-kalye kung tawagin dahil isa ito sa nakapagbigay ng mahahalagang alaala na hindi ko makalimutan hanggang ngayon. Patintero, tumbang preso, agawan-base at Chinese-garter ay ilan lang sa mga laro noong bata ako.